Monday, May 2, 2016

Kenangan itu....Lukisan Sejarah

#Kenangan


Kalau melihat gambar ini, aku kok jadi ingat mas.
Pripun kabar?
Suwiii byanget mboten ketemu nggih.
Rumpun bambu itu,
persis dengan rumpun bambu yang ada di dekat blumbang Mbah Tropong ya Mas.
Blumbang sak cuil yang biasa dipakai nyuci, asah-asah dan mandi para simbok kita.
Blumbang yang berada tepat di pintu masuk pintu desa kita.
Dulu kita sering main di sana.
Meski rumpun bambunya lebat, tapi ada sela sela tanah lapang antaranya.
Tempatnya bersih, karena mbah Mitra sering nyapune daun daun pring itu.
Daun pring yang dikumpulkan untuk mbakar gendheng.
Agak luas hamparan rumpun bambunya.
Tergelar dari buk  pintu masuk desa sampai hampir 1000 meter arah timur.
Ada wangang kecil yang membelah rerumpunan itu.
Airnya bersih, tapi kalau hujan kecoklatan campur dengan air sawah.
Tepat di samping gerombolan pring pring itu ada lapangan volley.
Di situlah kita sering gobagsodoran, delikan, dan dolanan apa saja.
Banyak pohon pohon besar dipinggir lapangan.
Suasananya adem.
Tapi kalau malam…jiaan medeni.
Bahkan konon blumbang Mbah Tropong itu angker.
Ada penunggunya. Seekor ular besar.
Ular  yang kadang menjelma sebagai lelaki tua dengan ingus sampai tanah.
Nggilani tenan…
Tapi kita belum pernah diwedeni ya mas.
Padahal kita sering blusukkan berdua cari kayu atau mlinthengi manuk.
Aku masih ingat.
Ketika itu usiaku 8 tahun, baru kelas 2 SD. Mas kelas 6.
Hari nya jumat. Mbuh piye mulabukane, kita bareng bareng golek kayu bakar.
Ada  Itheng, Slamet Sariani, Parmi, nduk Siti,Bayek, dan beberapa lelaki teman mas.
Kita mencar di sekitaran wilayah Mbah Tropong.
Aku hanya bisa ngumpulkan ceplik ceplik, sedang yang lain wis pada pinter ngarah carang. Badanku paling kecil diantara teman-teman perempuanku.
Mungkin malah paling ringkih juga.
Nah pas melihat carang kemlawer, aku pingin mendapatkannya.
Ternyata Itheng juga pingin.
Kami rebutan.
Aku ngeyel…dan tetap ngoyok dengan carang itu.
Itheng galak banget mas…
Aku dijorokke, terus dibanting neng wangang.
Gek kanca kanca ra ana sing misah, kepara malah ngedu.
Awakku lara ketandok watu…
La piye, wong aku kalah gedhe, kalah roso, kalah sak kabehe.
Ning aku wani mas…meski lara banget punggungku,  aku rak nangis.
Itheng tak oyak, arep tak gebug nganggo kayu.
Dewekke ora wedi to, tak agar agari nganggo kayu, malah aku dibanting maneh.
Bantingan kedua iki aku nangis, lara tenan ok mas.
Sirahku natap lingir watu sing biasa nggo ngumbahi simbok simbok.
Tak demek, getihen ik gek akih men…
Terus cah cah mlayu keweden.
Tiba –tiba mas nyedhak njewer Itheng to…
Saking keweden Itheng malah nangis gemboran.
‘La yo Rus ki nek mbok geluti neh mati Theng….’
‘Bocah kok nakal men…mulih kana..!’
Kluntrung-kluntrung Itheng mulih.
‘Lara nduk…?’
‘Ho oh…’
‘Rene tak delokke..”
Aku nyedak…mas biyak rambutku.
‘O…rak papa iki, mung lecet sithik.’
‘Wis meneng, rak sah nangis…gelut kok gembeng.”
‘Yo mulih…kayumu endi, tak bongkokke…’
Kemudian  mas dengan sigap mbongkok ceplik ceplikku.
Dijadikan satu dengan kayu Mas terus dipanggul.
‘Yuk tak terke mulih sisan…’
Kita jalan rutungan.
Sesekali tangan mas gandeng tanganku, nek pas dalan munggah.
…………………………
Sejak itulah…
Nek apa wae mas mesti ngajak aku.
Dolanan mesti dibala, delikan mesti dikancani.
Malah aku tau mbok gendhong pas sikilku kena beling.
Aku rasakan ada eman yang sangat.
Isih kemutan rak mas, pas golek kayu meneh.
Minggu isuk, aku mbok ampiri.
Pamit pak Wirya karo mbok Minem, orang tua asuhku.
Aku rak intuk golek kayu. Mas malah diseneni?
Ning aku ngeyel melu.
Awakke dewe entuk kayu auakih banget.
Tanganku kebak gluglut cumpring.
Merah-merah gatel.
Merga sik sikan ngukur, mas penasaran.
‘Walah tanganmu kok abang kabeh to Nduk?’
‘Kena glugut mas…’
‘Kene …diusapke sirahku.’
Mas dungkluk, njuk tanganku diusap usapke neng rambut sirah.
Kira-kira nek di pilem romantis tenan ya Mas.
Bar diusapi, Ora mendha gatele ning malah perih kabeh.
‘Mari to gatele…?’
‘Rak…malah perih tanganku…”
“Mengko rak njuk mari…’
‘Golek tebu yo Nduk..?’
‘Kowe ngenteni pinggir dalan, aku tak sing mecok’
‘Sengeni Pakdhe Bayan lo Mas..’
‘Njaluk siji thok kok..’
Pakdhe Bayan itu yang punya sawah tempat tebu di tanam.
Lokasinya hanya 200 meter dari area bambu mbah Tropong.
Anak-anak lain juga suka nyolong terus dimaem neng sor orenan.
‘Tapi aku tak pipis sik…’
Kowe neng kene wae yo…’
Aku mengangguk.
Mas turun ke kali kecil yang membelah itu.
Agak sulit turunnya karena tanahnya melandai.
Aku duduk dekat bongkokkan kayu.
Tak berapa lama..
Terdengar jerit tertahan…
‘Aduuuh’
Pikirku mas dicokot  ula ki..
Aku bergegas turun.
‘Ngapa mas??’ teriakku.
‘Aja mrene…neng kana wae, madheppa ngulon, aja madhep ngetan.’
‘La ngapa ta..dicokot ula..’
‘Aja crigis…’
Aku mandeg greg, rak neruske nyedhak. Balik kanan madhep ngulon.
Posisi mas madhep ngetan, kami beradu punggung.
Agak lama aku dengar mas merintih..
Lalu…dia tepuk pundakku.
‘Ra sido golek tebu ya nduk…mulih yo..’
Aku heran, kok mas tiba-tiba mbatalke.
Lebih heran lagi kok wajahnya pucat pasi.
‘Mas kena apa to?’
‘Thithitke kena leregan (resleting)’..jawab mas pendek.
Aku ga nggeh saat itu.
‘Lara mas?’
‘Mbuh…ya lara banget…”
‘Ndelok…’
Ha…ha…Waaah….lugu nian aku saat itu…
………………………..
Masih buanyak kenangan kita mas.
Jaman cilik, kita melebihi saudara.
Lugu yang sangat.
Ga ada perasaan neka-neka.
Sampai akhirnya aku harus pulang ke rumah orang tua kandungku.
Kita jadi sangat jarang ketemu.
Bahkan ketika aku SMP blas ga ketemu lagi.
Katanya mas daftar jadi tentara.
Dan ketrima. Terus tugas entah kemana.
Kita ga ada komunikasi sama sekali.
Padahal mung tangga desa lo…kok bisa blas ga konek ya.
Terakhir kudengar mas naksir teman SD ku.
La kenapa ora naksir aku to mas?
Kini setelah sekian puluh tahun lalu,
ketika aku mendapati foto rumpun bambu itu,
kenangan bareng mas bersliweran.
Sungguh betapanya kita dulu.
Gembira riang…saling sayang.
Ada kangen yang menyeruak dalam.
Kangen atas tulusnya kekawanan.
Sampean sekarang di mana mas?
Telah miliki berapa anak?
Nek pas kundur, tak aturi pinarak?
Jangan kawatir…
Aku ga bakal lagi berkehendak
ndelok luka bekas resleting..
yang sangat mungkin membuat sampian tergelak ngakak.. J J   







0 comments:

Post a Comment