#Kenangan
![](https://scontent-sit4-1.xx.fbcdn.net/hphotos-xla1/v/t1.0-9/12472386_1707379966174058_2566834605018116821_n.jpg?oh=39a7deb25ad6535e2dd8e68e7ba9cd1c&oe=57A5AC75)
Kalau melihat gambar
ini, aku kok jadi ingat mas.
Pripun kabar?
Suwiii byanget mboten
ketemu nggih.
Rumpun bambu itu,
persis dengan rumpun bambu
yang ada di dekat blumbang Mbah Tropong ya Mas.
Blumbang sak cuil yang
biasa dipakai nyuci, asah-asah dan mandi para simbok kita.
Blumbang yang berada
tepat di pintu masuk pintu desa kita.
Dulu kita sering main
di sana.
Meski rumpun bambunya
lebat, tapi ada sela sela tanah lapang antaranya.
Tempatnya bersih,
karena mbah Mitra sering nyapune daun daun pring itu.
Daun pring yang
dikumpulkan untuk mbakar gendheng.
Agak luas hamparan
rumpun bambunya.
Tergelar dari buk pintu masuk desa sampai hampir 1000 meter arah
timur.
Ada wangang kecil yang
membelah rerumpunan itu.
Airnya bersih, tapi
kalau hujan kecoklatan campur dengan air sawah.
Tepat di samping
gerombolan pring pring itu ada lapangan volley.
Di situlah kita sering
gobagsodoran, delikan, dan dolanan apa saja.
Banyak pohon pohon
besar dipinggir lapangan.
Suasananya adem.
Tapi kalau malam…jiaan
medeni.
Bahkan konon blumbang
Mbah Tropong itu angker.
Ada penunggunya.
Seekor ular besar.
Ular yang kadang menjelma sebagai lelaki tua
dengan ingus sampai tanah.
Nggilani tenan…
Tapi kita belum pernah
diwedeni ya mas.
Padahal kita sering
blusukkan berdua cari kayu atau mlinthengi manuk.
Aku masih ingat.
Ketika itu usiaku 8
tahun, baru kelas 2 SD. Mas kelas 6.
Hari nya jumat. Mbuh
piye mulabukane, kita bareng bareng golek kayu bakar.
Ada Itheng, Slamet Sariani, Parmi, nduk Siti,Bayek,
dan beberapa lelaki teman mas.
Kita mencar di
sekitaran wilayah Mbah Tropong.
Aku hanya bisa
ngumpulkan ceplik ceplik, sedang yang lain wis pada pinter ngarah carang.
Badanku paling kecil diantara teman-teman perempuanku.
Mungkin malah paling
ringkih juga.
Nah pas melihat carang
kemlawer, aku pingin mendapatkannya.
Ternyata Itheng juga
pingin.
Kami rebutan.
Aku ngeyel…dan tetap
ngoyok dengan carang itu.
Itheng galak banget
mas…
Aku dijorokke, terus
dibanting neng wangang.
Gek kanca kanca ra ana
sing misah, kepara malah ngedu.
Awakku lara ketandok
watu…
La piye, wong aku
kalah gedhe, kalah roso, kalah sak kabehe.
Ning aku wani
mas…meski lara banget punggungku, aku
rak nangis.
Itheng tak oyak, arep
tak gebug nganggo kayu.
Dewekke ora wedi to,
tak agar agari nganggo kayu, malah aku dibanting maneh.
Bantingan kedua iki
aku nangis, lara tenan ok mas.
Sirahku natap lingir
watu sing biasa nggo ngumbahi simbok simbok.
Tak demek, getihen ik
gek akih men…
Terus cah cah mlayu
keweden.
Tiba –tiba mas nyedhak
njewer Itheng to…
Saking keweden Itheng
malah nangis gemboran.
‘La yo Rus ki nek mbok
geluti neh mati Theng….’
‘Bocah kok nakal
men…mulih kana..!’
Kluntrung-kluntrung
Itheng mulih.
‘Lara nduk…?’
‘Ho oh…’
‘Rene tak delokke..”
Aku nyedak…mas biyak
rambutku.
‘O…rak papa iki, mung
lecet sithik.’
‘Wis meneng, rak sah
nangis…gelut kok gembeng.”
‘Yo mulih…kayumu endi,
tak bongkokke…’
Kemudian mas dengan sigap mbongkok ceplik ceplikku.
Dijadikan satu dengan
kayu Mas terus dipanggul.
‘Yuk tak terke mulih sisan…’
Kita jalan rutungan.
Sesekali tangan mas
gandeng tanganku, nek pas dalan munggah.
…………………………
Sejak itulah…
Nek apa wae mas mesti
ngajak aku.
Dolanan mesti dibala,
delikan mesti dikancani.
Malah aku tau mbok
gendhong pas sikilku kena beling.
Aku rasakan ada eman
yang sangat.
Isih kemutan rak mas,
pas golek kayu meneh.
Minggu isuk, aku mbok
ampiri.
Pamit pak Wirya karo
mbok Minem, orang tua asuhku.
Aku rak intuk golek
kayu. Mas malah diseneni?
Ning aku ngeyel melu.
Awakke dewe entuk kayu
auakih banget.
Tanganku kebak gluglut
cumpring.
Merah-merah gatel.
Merga sik sikan
ngukur, mas penasaran.
‘Walah tanganmu kok
abang kabeh to Nduk?’
‘Kena glugut mas…’
‘Kene …diusapke
sirahku.’
Mas dungkluk, njuk
tanganku diusap usapke neng rambut sirah.
Kira-kira nek di pilem
romantis tenan ya Mas.
Bar diusapi, Ora
mendha gatele ning malah perih kabeh.
‘Mari to gatele…?’
‘Rak…malah perih
tanganku…”
“Mengko rak njuk
mari…’
‘Golek tebu yo Nduk..?’
‘Kowe ngenteni pinggir
dalan, aku tak sing mecok’
‘Sengeni Pakdhe Bayan
lo Mas..’
‘Njaluk siji thok
kok..’
Pakdhe Bayan itu yang
punya sawah tempat tebu di tanam.
Lokasinya hanya 200
meter dari area bambu mbah Tropong.
Anak-anak lain juga
suka nyolong terus dimaem neng sor orenan.
‘Tapi aku tak pipis
sik…’
Kowe neng kene wae
yo…’
Aku mengangguk.
Mas turun ke kali
kecil yang membelah itu.
Agak sulit turunnya
karena tanahnya melandai.
Aku duduk dekat
bongkokkan kayu.
Tak berapa lama..
Terdengar jerit
tertahan…
‘Aduuuh’
Pikirku mas dicokot ula ki..
Aku bergegas turun.
‘Ngapa mas??’
teriakku.
‘Aja mrene…neng kana
wae, madheppa ngulon, aja madhep ngetan.’
‘La ngapa ta..dicokot
ula..’
‘Aja crigis…’
Aku mandeg greg, rak
neruske nyedhak. Balik kanan madhep ngulon.
Posisi mas madhep
ngetan, kami beradu punggung.
Agak lama aku dengar
mas merintih..
Lalu…dia tepuk
pundakku.
‘Ra sido golek tebu ya
nduk…mulih yo..’
Aku heran, kok mas
tiba-tiba mbatalke.
Lebih heran lagi kok
wajahnya pucat pasi.
‘Mas kena apa to?’
‘Thithitke kena
leregan (resleting)’..jawab mas pendek.
Aku ga nggeh saat itu.
‘Lara mas?’
‘Mbuh…ya lara banget…”
‘Ndelok…’
Ha…ha…Waaah….lugu nian
aku saat itu…
………………………..
Masih buanyak kenangan
kita mas.
Jaman cilik, kita
melebihi saudara.
Lugu yang sangat.
Ga ada perasaan
neka-neka.
Sampai akhirnya aku
harus pulang ke rumah orang tua kandungku.
Kita jadi sangat
jarang ketemu.
Bahkan ketika aku SMP
blas ga ketemu lagi.
Katanya mas daftar
jadi tentara.
Dan ketrima. Terus
tugas entah kemana.
Kita ga ada komunikasi
sama sekali.
Padahal mung tangga
desa lo…kok bisa blas ga konek ya.
Terakhir kudengar mas
naksir teman SD ku.
La kenapa ora naksir
aku to mas?
Kini setelah sekian
puluh tahun lalu,
ketika aku mendapati
foto rumpun bambu itu,
kenangan bareng mas
bersliweran.
Sungguh betapanya kita
dulu.
Gembira riang…saling
sayang.
Ada kangen yang
menyeruak dalam.
Kangen atas tulusnya kekawanan.
Sampean sekarang di
mana mas?
Telah miliki berapa
anak?
Nek pas kundur, tak
aturi pinarak?
Jangan kawatir…
Aku ga bakal lagi
berkehendak
ndelok luka bekas
resleting..
yang sangat mungkin
membuat sampian tergelak ngakak.. J J
0 comments:
Post a Comment